Bij de Golden Dawn heet deze kaart `Verdriet'. Van alle Zwaarden symboliseert de Drie op de eenvoudigste wijze pijn en innig verdriet. Ondanks alle treurnis geeft de symmetrie van de zwaarden ook rust. Op werkelijk verdriet is maar één reactie mogelijk: de pijn aanvaarden en overstijgen. De Negen bracht het probleem naar voren van het verder gaan na een kwelling. De Drie laat zien dat we de pijn niet van ons af moeten schuiven, maar hem op de een of andere manier gevoelsmatig moeten aanvaarden, totdat hij door liefde en moed getransformeerd kan worden.
Toen ik ooit een lezing deed na een sterfgeval in mijn familie, kreeg ik Zwaarden Drie gekruist door Bekers Drie. In eerste instantie dacht ik dat ik vreugde en vriendschap moest afzetten tegen verdriet. Twee kaarten met hetzelfde cijfer wijzen echter vaak op een transformatie. De kruiskaart komt bovendien dikwijls op de een of andere manier voort uit de eerste. Toen ik de kaarten beter bekeek, zag ik dat ze met elkaar verband hielden en zeker geen tegenstelling vormden. (Het `kruisen' van kaarten is een onderdeel van een bepaalde kaartlegging; zie hoofdstuk 12). Aanvaarding en liefde kunnen pijn veranderen in een plezierige herinnering, in een omhelzing van het leven.
Het helingsproces wordt geblokkeerd als we tegen de aanvaarding vechten. Wanneer iets in het leven te pijnlijk voor ons blijkt te zijn, kunnen we proberen het weg te duwen of er niet aan denken en herinneringen eraan vermijden. Door deze instelling zal de pijn echter altijd blijven bestaan en zelfs in kracht toenemen. Waite schrijft `Geestelijke vervreemding... wanorde, verwarring'. Een lezing wees ooit op grote ontwikkelingsmogelijkheden op vele gebieden, maar de uitkomst bleek nogal middelmatig, zwak zelfs. De achtergrondpositie werd bezet door de omgekeerde Zwaarden Drie. Eerder had de vraagstelster mij verteld dat zij de dood van haar vader nooit had kunnen verwerken.